येता तू चालत अशी
लाडीक मजकडे पाहुनी
टाकला कटाक्ष मी ही
तुझ्या त्या नयनी
दुःख क्षणभर विसरुन गेलो
तुला सामोरी बघुनी
जीव गुंतु लागला तुझ्यात
जणू अर्थ लाभला जीवनी
थरथरत्या अधरांची मोहक
हालचाल गेलीस करुनी
घायाळ झाली काया
तुझ्या कवेत जाऊनी
पाहू लागलो आनंदास
तुझ्या त्या कवेतुनी
अचानक अदृष्य झालीस
माझ्या तू समोरुनी
भास होता बहुधा माझा
अलगद गेला विरुनी
क्षणात येऊन गेलीस
स्पर्षाची लाली चढवुनी
पुन्हा दिसलीस अचानक
हात दाखवताना दुरुनी
तुजकडे येऊ पाहत होतो
परी पाय सोडिना धरणी
पाऊसही बरसू लागला
तुही गेलीस भिजुनी
दुःखही आता अलगद
गेले अश्रुवाटे वाहुनी
स्वानंद नंदकुमार मराठे
04/02/2016
20:30 वा.
( कर्वेनगर पुणे )
No comments:
Post a Comment